In zijn studie uit 1938 naar het spelelement in de cultuur, Homo ludens, benadrukt de historicus Johan Huizinga wat een serieuze aangelegenheid spelen is. 'We hebben hier van doen met een absoluut primaire categorie van het leven', schrijft hij. 'U kunt, zo U wilt, bijna alle abstracties ontkennen: gerechtigheid, schoonheid, waarheid, goedheid, geest, God. U kunt ernst ontkennen, maar spel niet. Het zuivere spelen is één van de voornaamste fundamenten van de beschaving.'
Psychologen, sociologen, politici, allen staan zij verwonderd en zonder afweer tegenover een nieuw verschijnsel dat zij noch begrijpen, noch verklaren kunnen: de opstand van de homo ludens. De jonge mensen van deze tijd komen in beweging, gedreven door een niet te onderdrukken neiging. Zij willen hun levens intensiever maken, zij willen het avontuur, dat zij vergeefs zoeken, provoceren, zij willen het leven bevrijden van de sleur die de arbeid eraan geeft, zij willen het leven tot een spel maken, desnoods met geweld. (…)
Huizinga (1938/1940) Homo Ludens
Deze massajeugd, vrijer, welvarender en talrijker dan ooit tevoren, wordt gedreven door een dadendrang die in een leegte slaat, die gefrustreerd moet blijven. Deze drang is niet langer in toom te houden, zij zal zich, hoe dan ook, steeds sterker doen gelden. Tot het moment waarop de sublimering van deze drift tot creatieve drift, ’speel’-drift, mogelijk zal zijn geworden, zal zij zich uiten in agressiviteit, en zich keren tegen alles wat haar bevrediging in de weg staat. (…)
Huizinga (1938/1940) Homo Ludens
HomoLudens (achtergrond informatie)
